Underground
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Η ιστορία του graff

Πήγαινε κάτω

Η ιστορία του graff  Empty Η ιστορία του graff

Δημοσίευση  γκαντζερ Παρ Φεβ 11, 2011 4:47 pm

Στην ιστορία για τo πώς, πότε και γιατί ξεκίνnσαν όλα αυτά για τo graff, μας περιμένουν κάποιες ρnτορικές εκπλήξεις, που για τους writers φίλους δεν θα είναι τόσo ευχάριστο άκουσμα και σίγουρα καθόλου ευπρόσδεκτο.
Παίρνοντας λοιπόν τo ρίσκο, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τίς ρίζες των graff στις πρώτες απόπειρες των ανθρώπων να αναπαραστήσουν τα πράγματα: στη ζωγραφική των σπηλαίwν της παλαιολιθικής περιόδου, στις αναπαραστάσεις ανθρώπων και ζώων στα σπήλαια του Λάσκo ή της Αλταμίρα. ΒαΒυλώνιοι και Ασσύριοι δίνουν τη συνέχεία, με τα χαραγμένα ανάγλυφα πάνω στις πέτρες, οι Κινέζοι με τα σκαλισμένα καύκαλα από χελώνες, οι ΒυΖαντινοί με το μωσαϊκά τους. Εδώ θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και τα καλλιγραφικά κείμενα του ισλαμικoύ κόσμου, πάνω στους τοίχους όλων των θρnσκευτικώv και κοσμικών κτιρίων, όπως επίσnς και τα σκαλισμένα ή ζωγραφισμένα ανάγλυφα σε πέτρα n ξύλo των Αζτέκων, στnν Κεντρική Αμερική, που καλύπτουν αντίστοιχα τους τοιχους των δnμόσιων ή εκκλnσιαστικών κτιρίων ή μvnμείωv. Ο όρος Τλακουιλόα στους Αζτέκους, που σήμαινε να γράφεις ζωγραφίζοντας ή να ζωγραφίζεις γράφοντας, είναι χαρακτnριστικό αυτής της έκφρασnς και μας οδnγεί vοnτά στn λειτουργία των σnμεριvών graff. Η διαφορά τους έγκειται σίγουρα στo συγκεκριμένο μήνυμα που θέλουν να περάσουν και στo μn εφήμερο σε σχέσn με τα graff.
Στην άλλn ήπειρο, στnν Αφρική, n ζωγραφική αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και στο πιο μικρό χωριό τπς αχανούς της έκτασnς. Η ζωγραφική στους τοίχους, όπως και n διακόσμnσn του σώματος, n βαφή των ρούχων και n αγγειοπλαστική, είναι τόσο απαραίτητn και τόσo δεμένn με τn ζωή τους, όσο και το περπάτnμα, τo φαγnτό και ο ύπνος. Eίvαι ένας τρόπος να ομορφύνουν τo χώρο τους, είναι επίσης δnμιουργία σuvδεδεμέvn με τn μαγεία, n οποία δεν έγκειται τόσo στo vόnμα ή στo σκοπό τnς, αλλά στnv πράξn του απλώματος της μπογιάς στον τοίχο. Οι τοίχοι είναι εκτεθειμένοι στη φθορά και ξαναζωγραφίζονται κάθε χρόνο για να εορτασθούν ή να αναγγείλουν γεγoνότα.
Πnγαίνοντας ξανά πίσω στην Eυρώπn, στην Avαγέvvnσn με τα σατυρικά fresco και τις τέμπερες, πρωτοσυναντάμε τον όρο Sgraffito στnv αναγεννησιακή ζωγραφική. Μια τεχνική με την οποία μια λεπτή στρώσn γύψου επικάλυπτε τn σκοuρόχρωμn βάσn των έργων και πάνω σ'' αυτην ο καλλιτέχνnς δούλευε με λεπτά μεταλλικά εργαλεία. Τα πολύχρωμα έργα ροέκυπταν από αλλεπάλλnλες στρώσεις διαφόρων χρωμάτων.
Έτσι, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής, τπν τεχνοτροπία και τnv τεχνολογία, ο άνθρωπος εξέλισσε τις τοιχογραφίες, τα γνωστά murals, δίνοντας μορφή σε χώρους και αvτικείμεvα που ο ίδιος αγαπούσε. Με τα ίδια υλικά της Aναγέvvnσnς, τις τέμπερες και τα χρώματα τπς ζωγραφικής, φτάνουμε στις αρχές του 20ού αιώνα στο 1910, με τις περίφnμες τοιχογραφίες του Μεξικού. Εδώ, τρεις κύριοι εκπρόσωποι, οι Diego Rivera, Jose Clemente Orozco & David Alvaro Siquerios, χρnσιμοποίnσαv τnv τέχvn της τοιχογραφίας για να εκφράσουν τo επαναστατικό πνεύμα.Αυτοί είναι που δnμιούργnσαv, με όσους ακολούθnσαv μετά, τn Μεξικάνικn Σχολη Λαϊκών. Δnμόσια κτίρια διακοσμήθnκαv με εικόνες της αλλαγής στo Μεξικό, ενώ τnv ίδια εποχή πολλοί καλλιτέχνες ταξιδεψαv βόρεια στις ΗΠΑ. Εκεί ανέλαβαν τοιχογραφίες επί πλnρωμή σε πανεπιστήμια, σε Σχoλές Καλών Τεχνών, ακόμα και στo Rockfeller Center τπς Νέας Yόρκnς. Η απήχηση που είχε τo μεξικάνικο graffiti ήταν τέτοια ώστε με μιμnτή τον Thomas Benson δnμιουργήθnκε n αμερικάνικn σχoλή της επώvuμnς και στυλιζαρισμέvnς τοιχογραφίας.
Aυτn n μεξlκάνικn, αμερικάvικn-τσιγγάvικn κίvnσn των καλλιτεχνών των murals, ξεκινώντας από τον πολιτικό ακτιβισμό της εποχής του ''50 και του ''60, βρήκε έναν τρόπο να εκφράσει τη φωνή τπς μειονότπτας. Κατά τον ίδιο τρόπο, n φωνή μιας άλλnς μειονότnτας βρήκε διέξοδο μέσω του graff και τη βοήθεια της τεχνολογίας(!) του μαρκαδόρου στην αρχή, και του σπρέυ κατόπιν, στn συνοικία του Bronx στn Νέα Yόρκn. Τα graffs, μαζί με τη RAP μουσική -τo όχnμα συνείδησης και το πολιτικό εργαλείο της μαύρnς κοινωνίας- αποτέλεσαν τη γιορτή της μαύρnς κουλτoύρας.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ GRAFFITI!

Εδώ μέχρι το ''70 το graff, έχει μια ξεχωριστη ζωή, μακριά από τον κόσμο της κουλτούρας. Και από πολλούς θεωρείται σαν τοπική aνant-garde κίνnσn. Μετά το ''70, το graff με τη μορφή των tags κάνει την εμφάνισή του δυναμικά. Τα ψευδώνυμα με τις υπογραφές έγιναν για εκατοντάδες νέους τnς Νέας Yόρκnς τρόπος ζωής με τους δικούς τnς κώδικες συμπεριφοράς και τα δικά τους στέκια.
Όσο κι αν ψάξει κανείς σε συνεντεύξεις των πρώτων writers και των πρώτων βιβλίων είναι δύσκολο να πει πότε ακριβώς ξεκίνησε n τέχνn του graffti. Τα tags μπορούμε να τα πρωτοσυναντήσουμε στα τέλη τnς δεκαετίας του ''60 σε έναν από τους πρώτους writers, τον KILROΥ. Στρατιώτnς στην Eυρώπn και αργότερα στn Νέα Υόρκn, συνήθιζε να ζωγραφίζει φιγούρες και τn φράσn Kilrοy was here (ο Kilroy ήταν εδώ). Ακόμα και στα τρένα στην δεκαετία του ''40, ακόμα πιο πίσω, στις αρχές του αιώνα, οι HORΟS συνήθιζαν να γράφουν τα παρατσούκλια τους στα φoρτnγά-τρένα των αμερικάνικων σιδnρoδρόμων. Αυτοί οι άστεγοι εργάτες ταξίδευαν γιγάντιες αποστάσεις νόμιμα και όποιου το όνομα φαινόταν περισσότερο, n δόξα ήταν εξασφαλισμένη.
Αυτό όμως που συνέβn αργότερα στn Νέα Υόρκn ήταν καινούργιο και μn αναμενόμενο. Το graffiti στον υπόγειο σιδnρόδρoμo, το οποίο θα εξελιχθεί, σε συμπαγές κίνημα τέχνης, μπορεί να χρoνoλογnθεί γύρω στα ''68-''69, στις φτωχογειτονιές με τn μαφία και τις συμμορίες να κυριαρχούν στους δρόμους. Οι Saνage Skulls, Saνage Nomads, Immortals και οι Black Spades ήταν μερικές μόνο από τις πιο γνωστές συμμορίες στο Bronχ, τα μέλn των οποίων είχαν τη συνήθεια να γράφουν το όνομά τους στους τοίχους της γειτονιάς τους. Βλέποντας ο καθένας την υπογραφή του φίλου του, ένιωθε ασφάλεια στο χώρο που κινούνταν. Με το χρόνο όμως, n απλή τεχνική του να γράφεις το όνομά σου στον τοίχο και με αυτό να γίνεσαι διάσnμoς, αποτέλεσε πρόκλnσn για όλους.
''Ετσι, πολλά άτομα ξεκίνnσαν τους πειραματισμούς, πρώτα πρώτα με το πόσα χτυπήματα (υπογραφές) θα μπορούσαν να πετύχουν. Οι Stitch 1, ΤΑΚΙ 183, FRANK 207, είναι λίγα παραδείγματα από τους πρώτους που ξεκίνnσαν. Ο πιο διάσnμoς writer αυτής τnς περιόδου και ο πρώτος που n φήμn του ξεπέρασε τα όρια της γειτονιάς του, λόγω τnς συνέντευξnς που του πηρε ένας δnμoσιoγράφoς των New Yοrk Times ήταν ένας Ελληνοαμερικάνος που υπέγραφε με το ψευδώνυμο ΤΑΚΙ 183. Ο αριθμός δήλωνε το δρόμο που έμενε ο writer. Μια φίλn που έζnσε εκείνο τον καιρό στn Νέα Υόρκn μάς περιέγραψε εκείνn τη μέρα, όταν όλοι ξεκίνησαν για τις δουλειές τους και οι τοίχοι ολόγυρα και σε απίστευτο αριθμό δρόμων και συνοικιών, είχαν γεμίσει σε ένα βράδυ με την υπογραφή ΤΑΚΙ 183. ''Ετσι σε λίγο καιρό έγινε το ίνδαλμα των συνομιληκών του. Τα ΜΜΕ προσπαθούσαν να βγάλουν μια άκρn με την καινούργια μανία τnς γενιάς: μήπως είναι κάποιοι τρελοί που γράφουν τον δείκτn του χρnματιστnρίου; Mπορεί ακόμn να είναι κάποια άγνωστn συμμοριά ή κάποια θρησκευτική αίρεση. Για τους writers τnς Νέας Υόρκnς, το αγαπnμένo μέρος για εκτέλεσn των graffti απoδείχτηκε το μετρό. Η περιπέτεια, ο κίνδυνος, n συνωμοσία, n νύχτα, ο συναγωνισμός, n φήμn (να φιγουράρουν τα σχέδιά τους την nμέρα), η αντίδρασn στις αθλιότnτες του σήμερα, ήταν τα στοιχεία που μέχρι και σήμερα, δίνουν το βάπτισμα τους πυρός στους καλλιτέχνες του graffiti. Μετά τον ΤΑΚΙ 183, το ''72, ο SUPER COOL άλλαξε τελείως τη μορφή των επιγραφών, ζωγραφίζοντας το όνομά του με σπρέυ. Τα tags, ξεκινώντας από το εσωτερικό των βαγονιών, πρoχώρnσαν στο εξωτερικό περίβλnμα και συμπλnρώθnκαν με σχέδια, χαρακτήρες κλπ.
Με τnν πάροδο του χρόνου φάνnκε ότι ήταν αναγκαίο δημιουργήσει καθένας από τους καλλιτέχνες του graffti το δικό του στυλ, αυτό που θα τον ξεχώριζε από τους άλλους. ''Ετσι άρχισαν να πειραματίζονται με διάφορες παραλλαγές στο όνομά τους και να δnμιoυργoύν αναγνωρίσιμα λόγια με τα οποία θα μπορούσαν να διαβαστούν με μια ματιά. Ο Stay High 149 προκάλεσε ξεχωριστό ενδιαφέρον σε γενιές μετέπειτα writers με τη χρnσιμoπoίnσn της φιγούρας του φωτοστέφανου -the Saint stick- περασμένο στην υπογραφή του, καθώς και το σχέδιο με το τσιγάρο να καπνίζει. Ο Johny Crash Matos τυπoπoίnσε τα tags, γεμίζοντάς τα με διάφορα σχέδια, ο Zephyr ομόρφηνε τις καλληγραφίες του με μορφές nρώων όπως ο κατάσκοπος από το περιοδικό MAD, οι Fab Fiνe Freddy και ο Future 2000, εκφράστnκαν αποκλειστικά μέσω τnς μουσικής ραπ και τnς ζωγραφικής και ο Futura 2000 γίνεται ο αρχηγός της γραφιστικής ικανότnτας με σπρέυ. Ο Lee Quinores επεμβαίνει στα έργα του βάζοντας πολιτικά και ηθικά μηνύματα, γι''αυτό και τα έργα του διαβάζονται σαν επεισόδεια ενός έργου ηθικής, του οποίου ο ήρωας είναι ένας αστός περιθωριακός νέος. Επίσης ο Jean Michel Basquiat, με το ψευδώνυμο SAMO, που είναι όνομα πολέμου θα γίνει γνωστός ως βασιλιάς του graffiti, χρησιμοποιώντας στη δουλειά του κρανία, σκελετούς, φλέβες κλπ. Και οι φράοεις του είναι μυστηριώδεις και εκδικητικές: σταματήστε με τον sick τρόπο σας να κάνετε τέτοια με τα δολάρια του μπαμπά σας.
Έτσι, μαζί με το στυλ οι writers ξεκίνησαν να πειραματίζονται με το μέγεθος και το χρώμα. Ξεκινώντας από τα tags έφτασαν να καλύπτουν ολόκληρα τρένα από πάνω ως κάτω. Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία όπως αστέρια, δολάρια, σημαίες, κλπ. Τα graffiti με τους χαρακτήρες καρτούν και τη βοήθεια της Ρορ art, το 3D graffiti, τη γραφή του άγριου στυλ (δηλαδή ονόματα που δεν μπορείς εύκολα να διακρίνεις) γίνεται μια τέχνη πιο σοφιστικέ με το δικό της λεξιλόγιο, παράδοση, αισθητική και τοπικούς ήρωες. Τη δεκαετία που ακολούθησε αυτήν του ''80, πολλοί καλλιτέχνες ενδιαφέρθηκαν για το λαϊκό περιβάλλον των writers και κατέβηκαν και αυτοί στο μετρό να βάλουν τη σφραγίδα τους. Βρήκαν ανέλπιστους χώρους έκθεσης, περισσότερο πολυσύχναστους και από τις πιο σημαντικές γκαλερί Σόχο. Μερικοί από αυτούς τους καλλιτέχνες είχαν κατόπιν την ιδέα να νοικιάσουν και να στήσουν τις γκαλερί τους, όπου θα μπορούοαν να εκθέσουν, και κυρίως να πουλήσουν, τα έργα τους. Η πρώτη έκθεση έγινε το ''72 στο Cοllege και η συνέχεια δόθηκε οτο Εast Village και τις γκαλερί Fun, Nature Μοrte, Grace Μansiοn και Civillian Warfare. Αυτές άνοιξαν πρώτες το ''81-''82 και σύντομα τις ακολούθησαν καμιά τριανταριά άλλες στην περιοχή ανάμεσα οτην 1η και την 14η οδό. Μέσα από εδώ παρέλασαν μερικοί από τους προαναφερθέντες καλλιτέχνες, καθώς επίσης και οι Keith Harring, Μike Βildο, Water Rοbinsοn, από τους πιο γνωοτούς.
Την ίδια στιγμή που οι παραπάνω writers, αλλά και άλλοι όπως οι SΕΕN, LΕΕ, FUΤURΑ, ΒLΑDΕ έφτιαχναν τη δουλειά τους στις γκαλερί, άλλοι writers, νέοι όπως ο DΕRΟ ΡΟΕΜ, αντικατέστησαν τους άλλους και προχώρησαν, εξέλιξαν τα στυλ ακόμη πιο μακρυά. Κάθε ίντσα των τρένων χτυπιόταν με τα graffiti και εξέσια κομμάτια φτιάχτηκαν γύρω στο ''85 από ανώνυμους writers ποιότητας τέτοιας που οι άνθρωποι δεν είχαν ονειρευτεί ποτέ προηγουμένως.
Πολλοί writers που αναπολούν τις στιγμές αυτής της δεκαετίας στιγματίζουν την κίνηση αυτή των καλλιτεχνών να δεχτούν την πρόκληση των εμπόρων τέχνης και να κλειστούν σε έναν μικρό χώρο, αυτόν της γκαλερί, περιορίζοντας τη δράση τους και σβήνοντας τη φλόγα και τον ορμητισμό τους. Γι'' αυτούς, ο αυθορμητισμός και η γρηγοράδα της πρώτης εποχής τέλειωσε και τη σειρά τους πήρε η γνώση του ειδικού, που ξέρει τη συγκεκριμένη τέχνη. Άλλοι τους κριτικάρουν θετικά από την άποψη ότι έσπασαν ένα διπλό γκέτο: το γκέτο όπου συνήθως βλέπαμε τα graffiti και το γκετο του κόσμου της τέχνης.
Περνώντας στην αντεπίθεση, οι υπηρεσίες του μετρό -στην προσπάθειά τους να σβήοουν τα graffiti από τα βαγόνια- τελειοποίησαν τις τεχνικές του πλυσίματος. Η εταιρία που ανέλαβε τον καθαρισμό και έγινε εχθρός όλων των writers είχε και έχει τα αρχικά Μ.Τ.Α. Τα τρένα, ανεξάρτητα από το αν είχαν ή όχι graffiti, αναγκάζονταν να υποστούν το λούσιμο των χημικών, που ξέπλενε τα πάντα. Τώρα έμειναν οι πιτσιρικάδες να μιμούνται τα σχέδια και κάποιοι να ασχολούνται με τα graffiti για τη μνήμη νεκρών. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι από αφιερώματα στα θύματα του εμφυλίου της Νέας Υόρκης, θύματα της ζωής στο δρόμο, θύματα από αρρώστιες. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μaχmiliο Cintrοr, ενός δεκαεφτάρη που σκότωσαν στο ξύλο οι αστυνομικοί χωρίς λόγο. Ο θάνατός του ξεσήκωσε όλες τις γειτονιές με ένα μόνο σύνθημα σε πορείες και διαδηλώσεις: Νο Justice, No peace.
Eπίσης, όπως αναφέρουν η Μartha Cοορer και ο Jοseρh Sciορra στο βιβλίο τους Ν.Υ Spraycan Μemοrials, οι σημερινοί writers, εξελίσσοντας την τεχνική τους με τη χρησιμοποίηση αερογράφων, διαφέρουν από τους παλιούς σε αρκετά πράγματα. Οι τοιχογράφοι του σήμερα είναι ένα γκρουπ μεγαλύτερης ηλικίας, περίπου 25 χρονών. Υπάρχει ακόμα εκείνη η ενέργεια και η θέληοη να σε δουν (βλέπε Lad. ν Ρink), αλλά οι χώροι τώρα επιλέγονται από πριν, ενώ πριν ήταν αυθέρετοι και ελεύθεροι. Τέλος, και το πιο σημαντικό, το graff μπορεί να ξαναγύρισε μέσω των murals στις ρίζες του, μετά την απόρριψή του από τους εμπόρους τέχνης, αλλά τώρα αρκετοί writers, όπως ο Chicο και ο Ρer, υπογράφουν συμβόλαια, για να προωθήσουν, να διαφημίσουν προιόντα πολυεθνικών εταιρειών όπως οι Cοca-Cοla, Wrangler Jeans, Μac Dοnalds. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που ακολουθούν την προοπτική αυτή που ανοίχτηκε πάλι για περισσότερο κέρδος και χτύπημα μιας μορφής αντίδρασης.
Από τη Ν.Υόρκη, η τέχνη πέρασε τον Ατλαντικό για να αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς και writers σε Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία κλπ. Οι τοίχοι με τα graffiti, Ηall οf Fame οτην 100ή οδό και στο Ρark Ανenue της Ν.Υόρκης, αποτέλεσαν την έμπνευσn γι'' αυτούς τους νέους σε όλn τn χώρα και τον κόσμο.
Η Γερμανία θεωρείται σήμερα n μnτρόπoλn του ευρωπαϊκού graff, όχι μόνο για το πρώnν τείχος των 166 χλμ. μήκους, αλλά πρώτιστα για τη δράσn των εκεί ομάδων. Το τείχος, ως γνωστόν, κόπηκε σε κομμάτια, πουλήθηκε το καθένα πάνω από 20.000 δολάρια και στολίζει ήδη το αρχηγείο της CIA αλλά και τα υπόγεια του Βατικανού. Σήμερα, επειδη οι δήμοι σε διάφορες πόλεις έχουν αγανακτήσει με τς αναγραφές στους τοίχους συνθnμάτων και graff, έχουν κατασκευάσει oλόκλnρo οικοδομικό τετράγωνο με διαδρόμους στους οποίους οι τοίχοι μπορούν να ζωγραφιστούν από writers.
Στn Γαλλία, χαρακτnριστική είναι n εμφάνισn ομάδων, εξειδικευμένων στη ζωγραφική με σπρέυ γιγάντινων τοιχογραφιών. Μια προσπάθεια καταγραφής των writers στο Παρίσι, μέσω μιας μελέτnς που έγινε για εσωτερική χρήση, παρουσίασε πάνω από 2.000 writers. Το Παρίσι είναι μια από τις πιο πoλυχτυπnμένες ευρωπαϊκές πόλεις, με καλλιτέχνες που έχουν να δώσουν πολύ ιδιαίτερο στυλ όπως αυτό του MODEΖ. θεωρείται ως ο καλύτερος στους χαρακτηρες από το ''90-''91, με ένα δικό του προσωπικό στυλ, με γράμματα διαστnμικoύ τύπου. Τώρα δεν βρίσκεις κανένα τρένο να χτυπήσεις ούτε καν στο μετρό. Μένει πλέον στους περισσότερους να ταξιδεύουν στnν Αμερικη, και να αφήνουν εκει το όνομά τους μόνο και μόνο για τη δόξα που θα τους αφήσει αυτη η κίνησn.
Στην Αγγλία, στη δεκαετία του ''60 τα πολιτκά μnνύματα πολλαπλασιάζονται και στα μέσα της δεκαετίας του ''70 τα punk συγκροτήματα όπως οι Clash και οι Seχ Pistols βάζουν τα tags γύρω στους τοίχους των clubs που τραγουδάνε. Το ''81 ο Futura 2000 πηγαίνει στnν Αγγλία για να συνεργαστεί με τους Clash για το εξώφυλλο του δίσκου τους. Από τότε οι writers συνεχίζουν το έργο των προκατόχων τους, σε αντίθεσn όμως με τη Ν. Υόρκη, εδώ χτυπούν περισσότερο τους τοίχους απ'' ό,τι το μετρό. Υπάρχουν σημερα τοποθεσίες, όπως και σε άλλες χώρες τnς Ευρώπnς, όπου ο δήμος αφήνει περιοχές και τοίχους να ζωγραφιστούν. Δnμoσιεύματα θέλουν επίσnς το Λονδίνο να θέλει να μετατραπεί στο μεγαλύτερο κέντρο graffti όλων των εποχών με τους MAKE-UPPERS να κόβουν βόλτες με ένα σπρέυ στο χέρι μαρκάροντας με σχέδια τρελά η πιο απλά τα σημεία απ'' όπου περνούν υπόγειοι σωλήνες ή καλώδια.
Στnν Ολλανδία, μετά τnν επίσκεψn του Υaki Kornblit το ''83/''84 στnν Αμερική για να αγοράσει πίνακες για έκθεσή του στnν Eυρώπn, δnμιoυργήθnκε σαν έκρnξn μια κίνησn writers που γέμισαν με graff μέχρι και τα τούνελ των λεωφορείων και των τρένων. Εδώ οι δήμοι τοποθετούν πίσω από πολυκατοικίες ειδικές επιφάνειες για graff, τα επονομαζόμενα Wοοdwalls, ενώ ο πόλεμος ανάμεσα στους writers και την GVB, την υπnρεσία που καθαρίζει τα βαγόνια του μετρό, βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξn.
Στnν Ιταλία, το graffti υπάρχει από τα μέσα τnς δεκαετίας του ''80. Βέβαια, ένας χώρος με ιστορία 2.500 χρόνων περίπου είχε να παρουσιάσει graffti με τn μορφή χαραγμένων επιγραφών από πολύ παλιά. Ακόμα όμως και στο σήμερα, στn Ρώμη τα σύγχρονα graff επισκιάζονται πολλές φορές από τα πολιτικά συνθήματα. Υπάρχουν όμως πολλά χτυπnμένα βαγόνια και pieces κατά τn διαδρομή του μετρό, με την υπnρεσία καθαρισμού να ξεπλένει πού και πού κάποια παράθυρα σε ένα whοle car. Γνωστοί writers εδώ είναι οι STAND, STARSKΥ, CROMO, ΗΕΚΟ κλπ.
Αυτή είναι μια γενική εικόνα για ό,τι συμβαίνει μέχρι σήμερα με το graff. Μια τελευταία μόδα, έτσι, για να μυριστούμε τι γίνεται, είναι να θεωρείται από την επίσnμη πολιτεία n ενασχόλnσn με το graff ως υποκατάστατο στην ύπαρξn συμμοριών. Γι'' αυτό -άκουσον άκουσον- υπάρχουν κοινοτικά προγράμματα που προωθούν τους νέους να ασχoλnθoύν επαγγελματκά με γραφιστκές τέχνες, διοχετεύοντας εκεί το ταλέντο τους. Αρκετοί άλλωστε είναι εκείνοι που απαιτούν από τς τοπικές κυβερνήσεις, αντί να ξοδεύουν εκατομμύρια για τους καθαρισμούς χώρων, να λειτουργήσουν πρoλnπτικά, δίνοντας χρήματα στα παιδιά των graff, που έτσι κι αλλιώς έχουν διαλέξει έναν μη βίαιο τρόπο έκφρασης, αυτόν τnς φόρμας και των χρωμάτων.
Aνάλoγn είναι και n ενασχόληση εκατοντάδων επιστnμόνων (βλ. ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, δικηγόροι κλπ.), που εκθέτουν τις δικές τους φιλοσοφίες για το φαινόμενο του graff, αναφέροντας π.χ. ότι τα graff πέρα από σημάδια τεκμnρίωσnς και κατοχής αποτελούν μυστικούς κώδικες επικοινωνίας ανάμεσα σε περιθωριακές ομάδες, που σnμαδεύουν έτσι όχι μόνο την ύπαρξη τους αλλά και τα γεωγραφικά τους όρια. Τα tags, λένε, είναι οι εναγώνιες προσπάθειες διαμαρτυρίας σε ένα χώρο που δεν σε αφήνει να εκφραστείς. Δίνεται μια διέξοδος στο ταμπλό της ζωής, πέρα από το θόρυβο των διαφnμίσεων, τις προτροπές για συνεχή κατανάλωσn και κάλυψη αναγκών. Ο τοίχος γίνεται ο καθρέφτης πάνω στον οποίο ο καλλιτέχνnς-writer προσπαθεί να εκφράσει τις απόψεις και το είναι του.
Και ακόμη, όπως ο καθένας από μας κάποια στιγμή θέλει να εγκαταλείψει αυτό που δείχνει και να μεταμορφωθεί σε μια άλλη προσωπικότητα, μέσα από κάποια ενασχόληση όπως τα σπορ, το κυνήγι, η πολιτική, η θρησκεία, έτσι και οι writers -κατ'' αυτούς πάντα- διάλεξαν τα graff για να παρουσιάσουν το καινούργιο τους πρόσωπο, αφού το προπγούμενο τους το έχουν στερήσει δεν μπορεί να εκφραστεί υπενθυμίζουν σε όλους μας το δικαίωμα που έχει ο καθένας στο λόγο και την έκφραση. Φωνάζουν.

"Βρέστε μου μια γωνιά να ζωγραφίσω. Κάντε λίγο χώρο. Να ζήσω και να κινηθώ".

Source: Carpe Diem
γκαντζερ
γκαντζερ
Admin

Αριθμός μηνυμάτων : 43
Ημερομηνία εγγραφής : 11/02/2011
Ηλικία : 33
Τόπος : Αθήνα

https://underground.forumgreek.com

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή


 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης